Rhodesian ridgeback jest rasą wyjątkową. Wykorzystanie ogromnej lojalności i odwagi psów Hottentotów w połączeniu ze znakomitymi zmysłami, szybkością, żywiołowością i uporem przybywających wraz z europejskimi osadnikami psów myśliwskich, terierów i chartów, stworzyło jedyną w swoim rodzaju kombinację. Ridgeback to w każdym calu "pies środka", równowaga jego cech jest idealna. I choć brzmi to prosto i nieskomplikowanie, posiada on bardzo bogatą osobowość i wymaga umiejętnego prowadzenia. Zdecydowanie nie nadaje się dla osób, zarówno rozpoczynających dopiero swą kynologiczną przygodę, jak i tych, opierających swoje oczekiwania wobec psa na poprzednich doświadczeniach z psami innych ras. Ridgeback potrzebuje towarzystwa człowieka. Jego inteligencja pomoże mu w zastąpieniu ciągłej nudy czy samotności "ciekawymi", wyszukanymi przez siebie zajęciami, co może poruszyć lawinę problemów lub powodować nieoczekiwane sytuacje. Codzienne bieganie samopas po ogrodzonym terenie go nie zadowoli. Przynoszenie rzucanego kija czy powtórki szkoleniowe go znudzą - potrzebuje stymulacji umysłowej i lubi być mobilizowany do myślenia. Tak naprawdę bez znaczenia jest sam fakt posiadania ogrodu, czy też jego brak. Rodezjanowi nie wystarczy wypuszczanie "na siku". Zrobi to, czego wymaga od niego fizjologia, ale z pewnością jego potrzeba dziennych ćwiczeń nie zostanie zaspokojona. Na zewnątrz bowiem, poza azylem swego miejsca odpoczynku, ridgeback potrzebuje przestrzeni, możliwości wybiegania się i powiewu wolności. Węszy intensywnie, szuka, czuje i działa. To jego żywioł, do którego został stworzony. Wykreowanie mu życia w centrum dużej aglomeracji miejskiej z pewnością nie należy do fortunnych rozwiązań. Ze względu na arystokratyczną niezależność rodezjana potrzeba nie lada znawcy, aby wydobyć z niego wszechstronne zdolności, zwłaszcza w odnoszeniu sukcesów w różnorodnych psich sportach. Ridgeback cierpi na "wybiórczą głuchotę", często wydaje się zastanawiać po co, dlaczego i czy aby na pewno musi wykonać dane polecenie. Z drugiej jednak strony, ze względu na jego siłę, szybkość i wyostrzone zmysły, konieczne jest posiadanie nad ridgebackiem całkowitej kontroli, tudzież umiejętności "czytania" swojego psa. Rodezjan posiada zdolność rejestrowania i analizowania wielu elementów otoczenia naraz, w mgnieniu oka potrafi zerwać się do pogoni za czymś, co niepostrzeżenie przemknęło gdzieś z boku. Śmierć pod kołami samochodu nie należy do rzadkości. Ridgeback nie jest słodziutkim, sympatycznym zwierzątkiem. Jest mało tolerancyjnym terytorialistą, myślicielem, więcej niż niebanalną osobowością z dużym poczuciem godności i pamięcią doskonałą. Rodezjana trzeba się nauczyć, zwłaszcza od niego samego. Należy wypracować wspólny z nim język i poświęcić czas na cierpliwe i konsekwentne wyznaczanie psu granic. W ten sposób zyskuje się szczęśliwego, niezastąpionego przyjaciela i towarzysza, tworzy nierozerwalną z nim więż oraz nić wzajemnego zrozumienia. Wtedy dopiero okazuje się, jak wyjątkowym i wspaniałym psem jest ridgeback. Nakreśliłam osobowość rodezjana jedynie w niewielkiej części, za to w aspektach nieco bardziej istotnych przy wyborze właściwej rasy, niż poznanie jej ogólnej, książkowej charakterystyki. W przypadku ridgebacka należy wziąć pod uwagę dużo więcej, niż tylko fakt, że ma krótką sierść, rzadko szczeka, pilnuje domu i rodziny. Wiele ras spełnia podobne warunki, być może doberman czy labrador byłby dla Was bardziej odpowiedni. A może inaczej, niż na zasadzie partnerstwa, wzajemnego szacunku i zrozumienia, wyobrażacie sobie obecność psa w domu. Zastanówcie się raz jeszcze, czy na pewno stać Was na podzielenie się z ridgebackiem Waszym życiem - właśnie tego bedzie wymagał i na to w pełni zasługuje.

Copyright © Gabi Kryszkiewicz