19 kwietnia nasza rodzina powiększyła się o kolejnego czworonoga. Przywieżliśmy do domu niecierpliwie oczekiwaną dziewczynkę z fińskiej hodowli Ikimba. Na imię dałam jej Safiri, co w suahili znaczy "piękna" lub "podróż". Czasami nazywam ją "Szafirką", albo po prostu "Małą".

Jestem bardzo szczęśliwa i niezmiernie wdzięczna Marianne Aaltonen, nie tylko za wieloletnią przyjażń, pomoc i edukację, ale również za kredyt zaufania, jakim mnie obdarzyła, oddając w moje ręce tak obiecującą suczkę. Nota bene Marianne rzadko i niechętnie eksportuje szczenięta ze swej hodowli - jednej z najlepszych i najbardziej utytułowanych w Europie. Miot "S" wywodzi się ze znamienitych, australijsko-amerykańskich linii, poza Skandynawią i Wielką Brytanią nieobecnych na kontynencie. Za Safiri stoją pokolenia championów oraz suk i reproduktorów z tytułem Register Of Merit (ROM), świadczącym o bardzo dużej wartości hodowlanej. Diesel (ojciec Safiri) już wielokrotnie sprawdził się jako reproduktor, dając znakomite potomstwo od różnych suk, a jego ojciec, Hogan (AUST Ch Marsabit M'Fumo) jest jednym z najpięknieszych rodezjanów Australii - kraju, w którym popularność tej rasy jest olbrzymia. Co najważniejsze jednakże, przodkowie Safiri to psy zdrowe, zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym, badane między innymi pod kątem dysplazji stawów biodrowych i łokciowych oraz zmian chorobowych tarczycy. Warto zajrzeć do jej rodowodu - już jest na co popatrzeć, choć jeszcze go nie uzupełniłam w całości. Mała jest bystra i pojętna, odważna i ciekawa świata. Dom jest jej pełen i od razu okręciła wokoł swego pazurka nie tylko psa, ale rownież mojego meża. Na początku Pasi ją podszczypywał, teraz Safiri mu się odgryza. Zamiast spać u siebie, Mała często wędruje na legowisko swego kumpla, gdzie rozkłada się bezczelnie, a Pasi, biedny, znajduje sobie jakiś kątek materaca lub wręcz ląduje na podłodze. Ech, kobiety...