Uczciwość hodowców nabiera szczególnego znaczenia w obliczu występowania chorób przekazywanych genetycznie. Wyeliminowanie tych problemów to długi i żmudny proces, oparty na otwartym ich komunikowaniu i starannym kojarzeniu zdrowych par. Nie ma ludzi nieomylnych, wszyscy popełniają błędy. Nie ma też ridgebacków doskonałych i doskonałych miotów. Obecność wad czy chorób dziedzicznych wśród szczeniąt nie jest miernikiem etyki hodowcy, jako że nie sposób ich uniknąć. Sztuka polega raczej na chęci poprawiania jakości szczeniąt, wyciąganiu wniosków z błedów i unikaniu ich powtarzania, a co najważniejsze, uczciwej i otwartej ocenie miotów w hodowli. Jedynie wtedy hodowca zasługuje na miano dobrego, stara się zrobić coś dla dobra rasy, a nie tylko dla siebie. Niezależnie od tego, co mówi hodowca - czy jest z Tobą szczery czy nie - kontaktuj się z innymi hodowlami (zwłaszcza tymi, związanymi bezpośrednio z przodkami Twojego przyszłego szczenięcia), zasięgaj języka i opinii. Przede wszystkim nie daj się zbyć i zadawaj mnóstwo pytań - nie tylko hodowca ma na nie monopol. Pamiętaj o tym, że im więcej zdrowych pokoleń stoi za Twoim maleństwem, tym większe ma ono szanse na zdrowe życie. NAJPOWAŻNIEJSZE CHOROBY I WADY DZIEDZICZNE DERMOID SINUS DYSPLAZJA STAWU BIODROWEGO ENTROPIUM BRAK PRĘGI WNĘTROSTWO NIEPRAWIDŁOWY ZGRYZ DEMOID SINUS (zatokowe zapalenie skóry) jest głównym dziedzicznym schorzeniem psów rasy Rhodesian Ridgeback. Polega na niekompletnym oddzieleniu się skóry od rdzenia kręgowego w momencie rozwoju centralnego układu nerwowego u płodu. Dermoid sinus występuje w linii grzbietowej od głowy po ogon, aczkolwiek rzadko pojawia się w miejscu znajdowania się pręgi. Przybiera formę tuby, otwierającej się na poziomie skóry i przedłużającej wgłąb ciała, w kierunku kręgosłupa. Może posiadać różną grubość i w różnym stopniu wpływać na zdrowie zwierzęcia. Jest to schorzenie postępujące, dostarczające psu wielu cierpień, często prowadzące do paraliżu. Dermoid sinus może być operowany, jednakże usunięcie go jest zabiegiem kosztownym i skomplikowanym, wymagającym dobrego specjalisty i nie zawsze odnoszącym pożądany skutek. Zaleca się więc dokładny przegląd skóry nowo narodzonych szczeniąt i usypianie tych, u których stwierdzono występowanie sinusa. Przegląd odbywa się poprzez ujęcie w dwa palce fałdy skóry na karku i powolne wędrowanie wzdłuż ciała. Sinus da się odczuć jako cienka nitka. Wykrycie go wymaga dużej wprawy i doświadczenia, zwłaszcza jeżeli pojawia się w ogonie. Przeglądy szczeniąt powinny być regularnie powtarzane, aż do opuszczenia przez nie gniazda rodzinnego. Najlepiej, gdy robi je kilka różnych osób. Ridgeback z dermoid sinusem, operowanym czy nie, nigdy nie powinien być wykorzystany w programie hodowlanym. DYSPLAZJA STAWU BIODROWEGO polega na nieprawidłowym układzie główki kości biodrowej względem panewki. Posiada różne stopnie zaawansowania od rozlużnienia więzadła, poprzez nadwichnięcia i obcieranie kości, aż po ich zwyrodnienie i przemieszczenie. Jest chorobą bardzo bolesną, powoduje trudności w poruszaniu się, siadaniu i wstawaniu. W najbardziej zaawansowanym stadium, dysplazję można bez trudu dostrzec, obserwując ruch psa. Zmiany dysplastyczne zachodzą stopniowo w trakcie życia zwierzęcia, przy czym pewne czynniki uważa się za mające mniejszy czy większy wpływ na pogłębianie się dysplazji: nadwagę, zbyt forsowne zabawy i ćwiczenia w okresie szczenięcym, starzenie się, płeć (suki mają większa tendencję do dysplazji). Dysplazję można leczyć farmakologicznie bądż operacyjnie, w zależności od stopnia zaawansowania. Leki mają na celu uśmierzenie bólu i powstrzymanie dalszego rozwoju choroby, zabiegi chirurgiczne stosuje się przy zaawansowanym stadium dysplazji. Olbrzymie znaczenie profilaktyczne ma prześwietlanie zwierząt (nie wcześniej niż w wieku 1,5-2 lat) i wykluczanie z hodowli tych z zaawansowanym stadium choroby. Ryzyko genetycznego przekazania schorzenia maleje dwukrotnie (!) u szczeniąt po rodzicach wolnych od dysplazji. Dlatego też zawsze domagajmy się przedłożenia przez hodowcę wyników prześwietleń, w miarę możliwości również dziadków i pradziadków. ENTROPIUM (entropion) to podwinięcie powieki, powodujące podrażnienie gałki ocznej. Uważa się je za schorzenie genetyczne, choć nie ustalono, w jaki sposób dziedziczenie się odbywa. Może również wystąpić w wyniku przewlekłej choroby. Usunięcie entropium jest stosunkowo prostym zabiegiem chirurgicznym. Osobniki z entropium powinno się wykluczyć z hodowli. BRAK PRĘGI nie jest chorobą, lecz wadą genetyczną, wykluczającą zwierzę z hodowli i dyskwalifikującą w ringu. W początkowym okresie istnienia rasy, krzyżowano ze sobą osobniki z pręga i bez. W rezultacie bazy genetyczne części dzisiejszych ridgebacków zawierają "zainfekowane" geny. Skojarzenie takiej pary może zaowocować pojawieniem się w miocie szczeniąt bez pręgi. Konieczność ich usypiania jest kwestią dyskusyjną, w wielu krajach zabronioną prawnie (jeżeli pieski są zupełnie zdrowe). Jednakże decyzję pozostawienia ich przy życiu powinno się poprzeć podjęciem odpowiednich kroków, aby nie stały się one kolejnymi ofiarami ludzkiej bezduszności. Dla dobra czystości rasy należy je również sterylizować oraz prowadzić dokładną statystykę przypadków urodzin szczeniąt bez pręgi.